Waarom politieagenten worden geconfronteerd met een crisis op het gebied van geestelijke gezondheid en middelenmisbruik

In zijn TEDx Talk, ‘Waarom een ​​succesvolle politiehervorming moet beginnen in het therapeutenkantoor’, herinnert voormalig officier John Monaghan zich zijn eerste arrestatie. Nadat hij trots een huiselijk geweldpleger had aangehouden, merkte zijn sergeant op: ‘Goed gedaan, Dick Tracy, maar het klinkt mij niet als rocket science.’ De boodschap was duidelijk: criminelen vangen was routinewerk, en Monaghan was er goed in. Maar jaren later kreeg hij te maken met PTSD en middelenmisbruik, problemen die maar al te vaak voorkomen bij wetshandhavers.

Politieagenten sterven twee tot drie keer vaker door zelfmoord dan tijdens hun werk. “De stilte en de bravoure hieromheen vermoorden ons letterlijk”, zegt Monaghan. Velen dragen nog lang na hun pensionering onzichtbare lasten. “Als je met pensioen gaat, lever je je wapen en badge in, maar die rugzak met steentjes die nu aanvoelen als rotsblokken – die neem je mee.”

De statistieken: een verontrustend beeld

Uit onderzoek van “The Price They Pay” door Karen Rodwill Solomon en Jeffrey M. McGill blijkt dat het alcohol- en middelenmisbruik onder agenten alarmerend is: 23% vergeleken met 8,2% onder de algemene bevolking. Blootstelling aan geweld verhoogt het risico op PTSS, en de combinatie van PTSS en middelenmisbruik verhoogt het zelfmoordrisico vertienvoudigd.

• 20-30% van de agenten heeft een middelenmisbruikprobleem. Met ruim 700.000 Amerikaanse officieren betekent dit dat velen het privé moeilijk hebben.
• 17% rapporteert nadelige effecten van alcoholgebruik, met vergelijkbare cijfers onder mannen en vrouwen.
• Uit één enquête bleek dat 40% tijdens zijn dienst had gedronken.
• Binge-drinken komt vaker voor onder officieren dan onder het grote publiek.
• Eén op de vier agenten heeft zelfmoord overwogen – een percentage dat vier keer hoger is dan onder brandweerlieden.
• 7–19% vertoont PTSS-symptomen, vergeleken met 3,5% van de algemene bevolking.

Waarom de politie zo'n zware tol eist

Agenten worden rechtstreeks geconfronteerd met ‘door de mens veroorzaakt’ geweld. Terwijl natuurrampen wijdverbreide schade aanrichten, laat menselijk trauma diepere psychologische littekens achter. De politie wordt dagelijks geconfronteerd met deze duisternis, vaak zonder gezonde uitlaatkleppen voor stress.

Op veel afdelingen wordt het zoeken naar hulp ontmoedigd, terwijl het drinken genormaliseerd wordt. Slopende uren, slaapgebrek en voortdurende blootstelling aan trauma creëren een cyclus waarin stress leidt tot geestelijke gezondheidsproblemen en middelengebruik, die op hun beurt extra stressoren worden.

Agent Joe Peterson beschreef het effect: "Je vecht zo lang tegen monsters dat je een monster wordt. En ik werd een monster."

PTSD: de geesten van de baan

Gewelddadige ontmoetingen zorgen ervoor dat agenten zich afvragen: “Waarom gebeurde dit?” In de loop van de tijd wegen deze vragen zwaar. Velen bagatelliseren PTSS-symptomen, waardoor hun toestand verslechtert. Hoewel ‘posttraumatische groei’ mogelijk is, vereist het ondersteuning en behandeling – vaak ontbreekt het aan de politiecultuur.

Politiecultuur: drinken en zwijgen

Drinken staat vaak centraal in het sociale leven van de politie, het versterkt de kameraadschap maar maakt ook ongezonde coping mogelijk. Veel agenten beschouwen de geestelijke gezondheidszorg als een teken van zwakte, uit angst voor gevolgen voor hun carrière.

Eén agent vertelde: "Het stopt je carrière [een bezoek aan een psycholoog]. Ik erken dat het schadelijk kan zijn voor je carrière." Een ander was bang dat hij ‘ongeschikt voor de dienst’ zou worden geacht. Dit stigma weerhoudt velen ervan hulp te zoeken die hun carrière – en leven – zou kunnen redden.

Speciale uitdagingen voor vrouwen

Vrouwen bij de politie worden geconfronteerd met extra druk om zichzelf te bewijzen. Een vrouwelijke agent legde uit: “Als ik ooit zou zeggen dat ik naar een psycholoog zou gaan, zou het het nog erger maken… Ik moet sterk zijn om te laten zien dat ik de mosterd kan snijden.”

Vrouwelijke agenten drinken in een tempo dat vergelijkbaar is met dat van mannelijke collega’s – in tegenstelling tot de algemene bevolking, waar vrouwen minder drinken. Dit is gedeeltelijk te wijten aan het aannemen van ‘mannelijke officiersnormen’. Omdat vrouwen alcohol op een andere manier metaboliseren, brengt dit grotere gezondheidsrisico's met zich mee, waardoor een dubbele binding ontstaat: drinken om erbij te horen, maar bang zijn voor een oordeel als ze hulp zoeken.

Strategieën voor verandering

De International Association of Chiefs of Police beveelt verschillende benaderingen aan om het welzijn van officieren en de openbare veiligheid te verbeteren.

• Verander de politiecultuur: normaliseer controles op het gebied van de geestelijke gezondheid. Supervisors moeten worden opgeleid om agenten in moeilijkheden te herkennen en zorg aan te moedigen. Vervang op alcohol gerichte sociale evenementen door sobere alternatieven zoals sport of familiebijeenkomsten.
• Promoot gesprekken: Implementeer debriefings van kritische incidenten, zodat officieren samen trauma kunnen verwerken, vergelijkbaar met krijgers die verhalen delen rond een kampvuur.
• Ondersteun gezinnen: Betrek de families van officieren in de ondersteuningssystemen, aangezien zij ook het emotionele gewicht van de baan dragen.

Conclusie

Zoals Solomon en McGill opmerken: "De samenleving heeft helden nodig, maar de meeste politiemensen willen geen helden worden; ze willen mannen en vrouwen zijn die hun werk doen. Ze willen gesteund en begrepen worden."

Begrip en ondersteuning moeten van binnenuit beginnen. Gezondere ambtenaren leiden tot gezondere gemeenschappen. Als je het moeilijk hebt, is Quietmate er om je te helpen. Sluit u aan bij onze ondersteunende gemeenschap op het 24/7 forum om ervaringen te delen en aanmoediging te vinden.